İşte kapımızı çalmak üzere elini uzatan bir Ramazan daha geldi… Sanki daha dün veda etmiştik ona.

Yeni ayrılmıştık bağış dolu günlerinden. Rahmet yüklü geceleri biraz önce gitmişti sanki. İşte rahmet ve bağış dolu havasını teneffüs etmemiz için şimdi tekrar kapımızı çalıyor! En mübarek, en kutlu, en hayırlı ay tüm bereket, mağfiret ve bağışlarıyla geliyor!.. Günahlardan arındıracak, bizi temize çıkaracak rahmet ayı geliyor. Ramazan geliyor!.. O halde durma, sevin! Mutlu ol! Getirdiği bereket, tıpkı bir yağmur gibi, sağanak sağanak yağacak üstümüze. Sarmalayacak bizleri, rahmet dolu akşamları. Müjdeler bırakacak ihlâsla hazırlık yapan kullara. Rabbinden aldığı mağfiret sözüyle, su serpecek müminlerin günah koruyla yanmış gönüllerine… Suya düşen yavrusuna el uzatan şefkatli bir anne gibi, uzatacak elini günah bataklığında boğulmak üzere olan mü’min yüreklere. Kalpleri durultacak, gönülleri arıtacak, günahları dökecek, tıpkı sonbaharda esen rüzgârlar gibi… Bereketi, hidâyeti ve mağfireti ile her tarafı sarmalayacak… Ey Allah’a iman eden kul! Haydi, ne duruyorsun! Karşılasana onu! Hazırlık yapsana teşrîfi için! Yoksa sen de mi bu benzeri bulunmayan misafiri ağırlamaya fırsat bulamayanlardansın?

Ramazan geldiğinde genelimizin düşüncesi, sadece oruç farîzasını yerine getirerek sorumluluktan kurtulmak şeklinde açığa çıkmaktadır. Biz sadece böyle yapmayalım. Gel, bu Ramazanımızı “son” Ramazanımızmış gibi değerlendirerek ihyâ edelim. Kim bilir belki de bir sonraki Ramazan’a erişmemiz mümkün olmayacaktır?

Yine her Ramazan’da gerek maddî gerekse manevî anlamda ev halkımıza mutluluk temin etmeye gayret ederiz. Lakin bu Ramazan’da biraz daha açılalım ve bu mutlulukları başka ailelere de taşıyalım. Hem maddî olarak sıkıntılı olan ailelere, hem de manevî anlamda darlık çeken ev halklarına ulaşalım, onların maddî ihtiyaçlarını temin ederek karınlarını doyurduğumuz gibi, manevî ihtiyaçlarını temin ederek de gönüllerini doyurmaya çalışalım.

Her Ramazan’da oruçlu olduğumuz için(!) insanlarla, özellikle de çoluk-çocuğumuzla takışır, bazen ağız dalaşına girer. Bu Ramazanımız böyle olmasın. Bu Ramazan’da o kadar sabırlı olalım, o kadar tahammül gösterelim ki, bizi gören çocuklarımız bizdeki bu değişikli fark etsin ve bizi bu sükûnete erdiren temel şeyin “oruç” olduğunu bilsinler. Bizler ortaya koyacağımız sabrımızla bu ayda onlara mutlaka şunu dedirtmeyi becerelim: “Babam (veya annem) böyle değildi. Ramazan gelince çok farklılaştı. Bu oruç nasıl bir şey ki, onu çok güzel ve sakin bir insan haline getirdi. Keşke her zaman oruçlu olsa!” Ya da şöyle demeyi: “Oruç, babamı çok sakin bir insan haline getirdiğine göre ben de büyüyünce oruç tutacak ve çocuklarıma tıpkı babam gibi davranacağım!” Özellikle bu ayda onlara kızmamaya ve yaptıkları yanlışları cezalandırmamaya çalışalım ki, çocuk “Demek ki oruç böyle bir şeymiş!” desin.

Allah’ım! Ramazanımızı şimdiden mübarek eyle. Ona erişmeyi, onu hakkıyla ihyâ etmeyi ve sonunda bağışlanmış olarak çıkmayı nasip et. Gafletimizi bağışla. Umursamazlığımızı ve vurdumduymazlığımızı görmezden gel. Bizleri af ve bağışınla sarmalayarak İslam’ın hâkim, şirk, küfür, zulüm ve baskıların mahkûm olduğu; mazlumların yüzlerinin yalancıktan değil, gerçekten güldüğü hakikî bayramlara eriştir. (Âmîn)